Het is alweer even geleden dat ik wat heb geschreven in deze blog. Dat is niet omdat ik het niet leuk vind, maar omdat ik nog druk bezig ben met het werken aan een nieuwe start.
De laatste weken heb ik heel hard gewerkt aan het ruimen van mijn verleden. Zo heb ik ongeveer 25.000 dia's uit mijn archief geruimd en er nog maar een stuk of honderd bewaard, als een soort aandenken. Verder heb ik kisten vol oude administratie uitgezocht en geruimd. Werk van jaren dat ineens weg is.
Zulke zaken zetten je wel aan het denken. Het is niet niks wat je ruimt. Er zitten jaren van werk in, herinneringen aan leuke en minder leuke momenten en feitelijk een flink stuk van jezelf. Zoiets doe je niet zomaar even.
Slechte tijden
De laatste jaren waren vaak slechte tijden. Schulden, zorgen, ziekte en ellende stapelden zich op en elke dag was een soort moeras om door te worstelen. Steeds dacht ik de voeten op droog land te krijgen en dan begon de nieuwe sores weer. Om gek van te worden! Op een bepaald moment ga je denken dat het nooit meer gaat lukken en dat je schoenen voor eeuwig in de modder blijven steken. Er drukt een last op je schouders die je het slik in lijkt te stampen.
Het vernietigen van een dia-archief is een flinke kapitaalvernietiging. Vroeger verdiende ik een behoorlijke boterham met die dingen, maar nu zijn ze feitelijk nutteloos. Te herkenbaar om nog door te verkopen en bovendien teveel moeite. Dat klink misschien gek, maar zo voelt het gewoon. Ook kan ik het me niet permitteren om ze gewoon weg te gooien. Wanneer een ander ze zou vinden en gebruiken, zou ik grote problemen kunnen krijgen met rechten. Daarom dus maar de badkuip gevuld met chloorwater en de hele zooi erin gemikt. Stinken!!!
Goede tijden
Toch is het niet nutteloos geweest. Op één of andere manier ruimt het niet alleen letterlijk op, maar ook figuurlijk. Het is alsof je een enorme ballast de kliko in mikt. Jarenlang zag ik er tegenop, maar nu het voorbij is lijkt het wel alsof de vogels harder zijn gaan zingen! Er lijken ineens goede tijden aan te komen en nu de last van de schouders is verdwenen komen ook de voeten weer eens boven de modderspiegel uit.
Soms moet je gewoon knopen doorhakken. Gewoon het mes zetten in je last en je juk van je afgooien. Opnieuw beginnen. Accepteren dat dingen hun waarde verliezen, maar er steeds nieuwe paden zijn om te ontdekken. Léven en niet worden geleefd!
Ik heb nog twee weken te gaan in dit opruim-en-herstart-project. Daarvan ga ik de laatste week lekker met mijn hengel aan zee staan om eens heerlijk te ontspannen en een lekker maaltje geep te vangen. Het leven is mooi!
To be continued....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten