Wie kent die kreet niet?
Het lijkt een frustratie die uit de mond van een puberende tiener komt, maar feitelijk is het een schreeuw die diep uit de harten van veel mensen opwelt. Natuurlijk, tieners uiten dit vaak, maar zou dat er niet vooral mee te maken hebben dat tieners het er sneller uitflappen?
Ik worstel al mijn hele leven met het idee niet begrepen te worden. Niet zozeer in columns of blogs, maar in mijn denken. Nou maak ik me niet al te veel schuldig aan denken, maar soms kan het frustrerend zijn en soms zelfs ronduit ergerlijk, dat mensen me niet begrijpen. Dit heeft niet te maken met een superintelligentie bij mezelf of stupiditeit bij anderen, maar met een andere denk- en beleefstructuur.
In deze samenleving wordt je gekneed en gevormd door vaste structuren, zoals school, gezin en familie, carrière en het idee dat de samenleving heeft over hoe je moet leven en waarnaar je moet streven. Het probleem is alleen dat mijn denken daar niet bij aansluit. Op de één of andere manier pas ik niet in dat patroon. Ik loop muurvast wanneer ik moet voldoen aan dergelijke eisen. De reden daarvoor is, dat ik dan het idee krijg dat ik niet mijn leven leef, maar dat van anderen.
Vanmiddag had ik een goede chat met één van mijn kinderen. Hij worstelt met hetzelfde probleem en voelt zich niet begrepen. Vanuit zijn omgeving wordt er sterk op hem ingepraat om zich aan de bestaande formule van 'hoe moet je leven' aan te passen, maar het werkt bij hem gewoon niet. Hij voelt zich dan steeds meer geïsoleerd en loopt vast op het manipulerende gedrag van zijn omgeving. Daardoor gaat hij juist nóg minder presteren, terwijl hij krampachtig probeert te voldoen aan de eisen die aan hem worden gesteld.
Nou ben ik niet van mening dat iedereen zonder meer alleen maar moet doen wat hij of zij zelf wil. We leven in een samenleving en zullen altijd compromissen moeten sluiten. Aan de andere kant geloof ik echter dat je soms moet kiezen voor je eigen weg en niet voor de gebaande -saaie- paden van de maatschappij. Wanneer je werkelijk niet past binnen de standaardformule, zul je op zoek moeten naar je eigen manier van leven.
Iedereen zal soms moeilijke beslissingen moeten nemen. Eén daarvan is het gaan van je eigen weg. Het houdt namelijk vaak in dat anderen je laten vallen of dingen kwalijk gaan nemen. Soms leidt het zelfs tot een breuk met familie of vrienden en meestal brengt het pijn mee. Aan de andere kant geeft het echter vaak een enorm gevoel van vrijheid wanneer je eindelijk jezelf kunt zijn en je niet langer hoeft te leven volgens de manier die anderen van je verlangen. Daarbij praat ik natuurlijk niet over onaanvaardbare dingen, maar over zaken als beroepskeuze, relatie, levensstijl, geloof of hobby en zo.
De laatste maanden heb ik me losgeworsteld van zo'n 'vloek', zoals ik het vaak noem. "Jij maakt nooit iets af!". Dit heeft mij mijn hele leven achtervolgd, maar uiteindelijk heb ik het van me af kunnen werpen. Sindsdien merk ik een verheldering in mijn kijk op veel zaken en heb ik het idee dat ik meer ben gaan leven. Ik heb geaccepteerd dat ik een andere persoonlijkheidsstructuur heb dan veel anderen en heb besloten dat die structuur de moeite waard is om verder uit te diepen.
Over dit onderwerp wil ik later nog meer schrijven, want ik denk dat veel mensen ermee worstelen. Voor nu houd ik het bij deze uitspraak: "Leef je eigen leven en niet dat van anderen!"
Zeezout
Geen opmerkingen:
Een reactie posten